سندروم آسپرگر نوعی اوتیسم است که مشخصه آن مشکلات اجتماعی و ارتباطی و الگوهای تکراری یا محدودکننده رفتار است. برای کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر درک سیگنال‌های اجتماعی دشوارتر است بنابراین در ارتباط برقرارکردن و تعامل با دیگران مشکل دارند. این مشکل منجر به بروز اضطراب و گیجی در فرد می‌شود. از پزشک بخواهید تا کودک شما را معاینه کند. بسیاری از کودکان مبتلا برای رفع مشکل در تمرکز، پرخاشگری یا افسردگی نیاز به مصرف دارو دارند. اگر مشکل به درستی مدیریت شود کودکان اغلب با گذشت زمان بهبود پیدا کرده و شروع به یادگیری خوانش نشانه‌های اجتماعی می‌کنند.
آسپرگر یک اختلال تکوینی است که مبتلایان به آن به دلیل تاخیر در رشد مهارت‌های اجتماعی در تعامل با دیگران دچار مشکل هستند. البته این به این معنا نیست که هر کسی که توانایی برقراری روابط اجتماعی را ندارد به این سندروم مبتلا است. دلایل زیادی برای خجالتی‌بودن یا عدم توانایی برقراری ارتباط در کودکان وجود دارد. با این وجود، متخصصین والدین را ترغیب می‌کنند تا علائم و نشانه‌های آسپرگر را یاد بگیرند و به این ترتیب به صورت متناسب بر روند تکامل فرزند خود نظارت داشته باشند. پزشک ممکن است برای کمک به کودک برای مقابله با چالش‌های اجتماعی یک یا چند نوع درمان را توصیه کند. درمان موثر می‌تواند مواجهه فرد را با چالش‌ها، ضربه‌ها و عواطف اجتماعی، مشکل در مهارت‌های حرکتی و سایر رفتارهایی که ممکن است زندگیشان را تحت تاثیر قرار دهد بهبود دهد. درست مانند سایر اختلالات طیف اوتیسم، هرچه زودتر درمان آغاز شود بهتر است.
برای درمان سندروم اسپرگر در کودکان میتوانید با مراجعه به کلینیک تخصصی امید به کودک دلبند خود در رفع اختلالات اسپرگر و تمرکز کمک کنید. جهت دریافت نوبت مشاوره و یا رزرو وقت تشخیص و درمان بیماری سندروم آسپرگر با شماره‌های ۰۲۱۸۸۸۹۸۴۴۰ و ۰۲۱۸۸۸۹۸۴۴۱ تماس بگیرید.
علل بیماری آسپرگر در کودکان
تعداد بسیاری از مطالعات روی علل احتمالی اختلالات طیف اوتیسم مانند علل آسپرگر متمرکز شده‌اند. اطلاعات به دست آمده از این مطالعات به پزشکان کمک می‌کنند تا آغازگرهای احتمالی بیماری را شناسایی کنند.
ژنتیک
سندروم آسپرگر یک اختلال مغز واعصاب است و توارث نقشی کلیدی در ایجاد آن ایفا می‌کند. مطالعات نشان می‌دهند که اگر یکی از قل‌های دوقلوهای همسان مبتلا به سندروم آسپرگر باشد دیگری نیز به احتمال 95-36 درصد مبتلا خواهد شد در حالیکه در دوقلوهای ناهمسان این میزان 31-0 درصد است. همچنین کودکان مبتلا به آسپرگر والدین و/یا بستگانی دارند که علائم رفتاری مشابه با آسپرگر را به شکلی خفیف‌تر نشان می‌دهند. به نظر می‌رسد گروه مشترکی از ژن‌ها در ایجاد استعداد ابتلا به این بیماری نقش دارند که ترکیب این ژن‌ها شدت و علائم را در هر فرد تعیین می‌کند.
تفاوت‌های مغزی
به نظر می‌رسد که تکامل مغزی در افراد مبتلا به آسپرگر خیلی زود پس از بارداری دگرگون می‌شود. سلول‌های جنینی در مسیرهای نامتعارف به سایر قسمت‌های مغز مهاجرت می‌کنند که نتیجه آن عدم شکل‌گیری اتصالات بین این بخش‌ها و تغییر سازمان کلی مغز است.
نورون‌های آینه‌ای
یک نورون آینه‌ای یک سلول عصبی در مغز است که زمانی که فرد مشاهده می‌کند فرد دیگری در حال انجام عملی مشابه است تحریک می‌شود. بنابراین، این نوع نورون رفتار فرد دیگر را منعکس می‌کند. دانشمندان متوجه شده‌اند که سیستم نورون آینه‌ای در کودکان مبتلا به آسپرگر نسبت به جمعیت عمومی متفاوت است. در این بیماری فعال شدن مدارهایی که منجر به تقلید می‌شوند با تاخیر انجام می‌شود. از آنجا که کودکان مبتلا به آسپرگر در تشخیص اینکه چگونه و چرا افراد عملی را انجام می‌دهند مشکل دارند امکان دارد که یک سیستم نورون آینه‌ای که به شکل درستی تکامل پیدا نکرده در ایجاد این وضعیت نقش داشته باشد.
علل محیطی
به دلیل افزایش سریع آسپرگر در دهه‌های اخیر، تحقیقات روی علل احتمالی مانند بیماری‌های عفونی، سمیت ناشی از فلزات سنگین، استرس و سایر عوامل محیطی متمرکز شده است. اگرچه به طور قطع مشخص نشده که این موارد باعث بروز آسپرگر می‌شوند. برخی افراد تصور می‌کنند که قرار گرفتن در معرض واکسن‌ها به ویژه واکسن سرخک و تیمروسال که یک نگهدارنده جیوه‌ای است و در برخی واکسن‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد آسپرگر ایجاد می‌کند. البته در بیشتر مطالعات شواهدی مبنی بر همراهی بین ایمونیزاسیون و سندروم آسپرگر مشاهده نشده است.
نقش والدین
از زمان کشف آسپرگر، این عقیده وجود داشت که آسپرگر نتیجه تربیت اشتباه والدین ایجاد می‌شود. والدینی که زمان کافی را با کودکان خود صرف نمی‌کنند با به شکل مناسبی با آنها تعامل ندارند مسئول رفتار غیرمعمول آنها یا بروز مشکل در روابط اجتماعی‌شان هستند.
علایم اختلالات آسپرگر در کودکان
علائم و نشانه‌های سندروم آسپرگر بسیار متغیر هستند. علائم اولیه آن در اولین سال زندگی ظاهر می‌شوند و شامل نقص در مهارت‌های حرکتی هماهنگ است که باعث دست و پا چلفتی به نظر رسیدن کودک می‌شود. این علائم شامل موارد زیر هستند:
- علائق محدود یا تکراری، برای مثال پیدا کردن مهارت زیاد در یک موضوع و کنارگذاشتن سایر حیطه‌ها. این فعالیت‌ها معمولا شامل جمع‌آوری مجموعه، شماره‌گذاری یا فهرست‌بندی می‌شود.
- حرف زدن رسمی و مشخص(لینک به مقاله رفع لکنت زبان). ممکن است در حرف زدن آنها هیچگونه ریتم یا آهنگی مشاهده نشود. حرف ممکن است یکنواخت و به صورت غیرمعمولی کند یا سریع به نظر برسد یا میزان آن متناسب نباشد.
- روتین. مبتلایان به سندروم آسپرگر ممکن است قواعد و مراسماتی داشته باشند که از لحاظ تکنیکی به آنها کمک می‌کند تا کمتر گیج شوند. هرگونه تغییر پیش‌بینی‌نشده در این برنامه ممکن است باعث بروز اضطراب یا ناراحتی شود.
- انزوای اجتماعی. مهارت‌های ضعیف اجتماعی و تمایل به صحبت صرفا درباره علائق شخصی و منفرد ممکن است باعث انزوای اجتماعی فرد شود. فرد ممکن است از اجتماع گریزان شود، بی‌علاقه به سایر افراد به نظر برسد و گوشه‌گیر و منزوی به نظر برسد و همچنین فرد موقع راه رفتن بازوهای خود را حرکت نمی‌دهد.
- مشکل در نزدیک شدن فیزیکی به افراد. برای مبتلایان به سندروم آسپرگر ممکن است نزدیک ایستادن به فردی که در حال مکالمه با وی هستند دشوار باشد.
- لطیفه‌ها، کنایه‌ها و ریشخند ممکن است باعث گیجی و پریشانی آنها شود. فرد ممکن است یک درک به شدت غیرواقعی از دنیا داشته باشد. ممکن است درک شوخی و کنایه برای آنها دشوار باشدکه این خود باعث ایجاد خشم و گیجی در این افراد می‌شود.
- تخیل. تصور پیامدهای جایگزین برای یک موقعیت می‌تواند دشوار باشد بنابراین انجام بازی‌های وانمودی و نقش آفرینی برای چنین افرادی غیرممکن یا بی‌معنی به نظر می‌رسد.
اگرچه این مشکلات زمانی تشخیص داده می‌شوند که انتظار دیگران از فرد افزایش می‌یابد و این اتفاق ممکن است تا اوایل بزرگسالی زمانی که فرد کالج یا دبیرستان را ترک می‌کند به تاخیر بیافتد. موضوعاتی بر مبنای منطق، حافظه و سیستم‌ها برای فرد مبتلا به سندروم آسپرگر جذاب‌تراست. فرد ممکن است به طورمنحصربفرد و بینظیری در ریاضیات، علوم کامپیوتر و موسیقی مهارت داشته باشد.
عوارض بیماری سندرم آسپرگر
عوارض بیماری سندروم آسپرگر:
- مشکلات حسی: برخی افراد حساسیت حسی تحریف شده دارند بنابراین حس‌های آنها ممکن است تشدید شده یا تکامل پیدا نکند. این مشکل این که چطور فرد صدا، نورهای درخشان، بوهای تند، بافت غذا و مواد را درک می‌کند را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
- بیماری مرتبط: کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر اغلب به صورت غیرمعمولی فعال هستند. در دوره جوانی این کودکان ممکن است دچار اضطراب یا افسردگی شوند.
سایر وضعیت‌ها
- اختلال نقص توجه- بیش‌فعالی
- افسردگی(لینک به مقاله افسردگی در کودکان)، به ویژه در مراحل بعدی زندگی
- تیک (ترکیبی از حرکات و صداهایِ ناخواسته) مانند سندروم تورت
- اختلالات اضطراب و اختلال وسواسی اجباری (OCD)
روش های تشخیص سندروم آسپرگر
تشخیص زودهنگام به دلیل طیف گسترده علائم می‌تواند دشوار باشد بنابراین تشخیص صحیح یا درمان متناسب ممکن است تا بزرگسالی اتفاق نیافتد. تست‌های فیزیکی مانند شنوایی، تست‌های خونی یا تصویربرداری با استفاده از اشعه ایکس می‌تواند احتمال وجود سایر علل را رد کرده و مشخص کند که آیا یک اختلال جسمی باعث ایجاد علائم شده است یا خیر. تیمی متشکل از متخصص کودک و سایر متخصصین مانند روانشناس، کودک را مورد معاینه قرار خواهند داد. تیم پزشکی اطلاعات مورد نیاز خود را با توجه به مشاهدات معلمین و اطلاعاتی که والدین در اختیار آنها قرار می‌دهند به دست می‌آورد.
در معاینه بزرگسالان، پزشک راجع به سابقه تکاملی فرد سوالاتی از والدین، همسر و اعضای نزدیک خانواده وی خواهد پرسید.
رایج ترین روش های درمان سندورم آسپرگر در بچه ها
اگر سوالی در مورد هریک از روش های درمانی سندرم آسپرگر در کودکان دارید در این قسمت کلیک کنید.
چندین نوع درمان برای بهبود علائم آسپرگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. این درمانها شامل موارد زیر هستند:
رفتار درمانی شناختی (CBT)
رفتاردرمانی شناختی نوعی گفتاردرمانی است که معمولا به فرد مبتلا به سندروم آسپرگر کمک می‌کند تا هیجانات و محرک‌های خود را بهتر کنترل کند. به علاوه این درمان به فرد کمک می‌کند تا با اضطراب و افسردگی خود مقابله کند. رفتاردرمانی شناختی روی ترغیب افراد به تغییر تفکرات و ادراکات خود با شناسایی رفتارهای خاص تغییردهنده تمرکز می‌کند.
کاردرمانی
کودکان مبتلا به آسپرگر اغلب در کنترل حس‌هایشان مشکل دارند. به علاوه، این کودکان ممکن است با فعالیت‌هایی که نیاز به مهارت‌های ظریف حرکتی دارند مشکل داشته باشند. کاردرمانی یا یکپارچگی حسی درمانی به کودکان کمک می‌کند تا حس‌هایشان را تثبیت کنند. یک کاردرمانگر به بچه‌ها نشان می‌دهدکه چطور برخی ورزش‌های خاصی که تعادل، هماهنگی چشم و دست و پاسخ به صداها و لمس را بهتر می‌کند انجام دهند. عقیده بر این است که اگر شما بتوانید حس خود را بهتر کنترل کنید کنترل بیشتری روی تنظیم حرکات و هیجانات خود خواهید داشت.
آموزش مهارت‌های اجتماعی و گفتار-زبان درمانی
بیشتر کودکان و بزرگسالان مبتلا به آسپرگر مشکلی با زبان ندارند اما ممکن است ندانند چطور افکار و احساساتشان را به شیوه مناسبی بیان کنند. درمانگرها با آموزش مهارت‌های اجتماعی به افراد کمک می‌کنند تا راه‌هایی را برای تعامل با همسالان خود پیدا کنند. گفتار-زبان درمانی راه مفید دیگری برای بهبود مهارت‌های ارتباطی در فرد مبتلا به سندروم آسپرگر است. این درمان به کودکان کمک می‌کند تا حرکات و اداهای خاصی را تشخیص دهند. این درمان به بهبود تماس چشمی نیز کمک می‌کند.
تحلیل رفتار کاربردی (ABA)
تحلیل رفتار کاربردی (ABA) یک برنامه جامع است که از سال 1960 مورد استفاده قرار گرفته است. در این برنامه، از رویکردهای مختلفی مانند تقویت مثبت برای آموزش یا تغییر رفتارها و مهارت‌های مشخصی در کودکان و بزرگسالان مورد استفاده قرار می‌گیرد. یک درمانگر برنامه را بر اساس نیازهای شخص طراحی می‌کند. چندین مطالعه نشان داده‌اند که ABA در بهبود پیامدها برای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم موثر است. اما برخی افراد مانند برخی مبتلایان به اوتیسم احساس می‌کنند که ABA درمانی مفید نیست و می‌تواند مضر باشد.
برنامه‌های مدیریت خشم
برنامه‌های مدیریت خشمی که به افراد در کنترل و مواجهه با خشم کمک می‌کندد ممکن است برای کودکان و بزرگسالانی که مبتلا به سندروم آسپرگر هستند مفید باشند.
برنامه‌های گروه‌های حمایتی
برنامه‌های گروه‌های حمایتی یا گروه‌های حمایتی به کودکان مبتلا به آسپرگر کمک می‌کند تا روی مهارت‌های حرکتی در یک محیط ایمن کار کنند. سازمان‌های خاصی مانند Autism Speaks(اوتیسم صحبت می‌کند) لیستی از امکانات موجود در منطقه شما که شامل گروه‌های حمایتی برای والدین و کودکان هستند را ارائه کرده است.
خانواده درمانی
خانواده درمانی و آموزش والدین مراقبان سلامت را با مهارت‌هایی که برای کمک به افراد مبتلا به سندروم آسپرگر نیاز دارند مجهز می‌کند. این نوع درمان به افرادی که بیش از همه با کودک در تعامل هستند کمک می‌کند تا استراتژی‌های درمانی مانند آموزش مهارت‌های اجتماعی و آموزش رفتاری را در خانه پیاده کنند.
آموزش درمانی
برنامه‌های آموزشی با ساختار متناسب به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و سایر رفتارهای خود را بهتر کنند. آموزش درمانی شامل فعالیت‌ها و مداخلات مختلف زیادی می‌شود و به کودک راه‌هایی برای پیشرفت کردن را می‌آموزد.
نوروفیدبک
نوروفیدبک نوعی بیوفیدبک است که به کودکان کمک می‌کند تا یاد بگیرند چطور عملکرد مغز خود را کنترل کنند. مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از این روش باعث بهبود توجه، هوش و سایر علائم می‌شود.
دارو
در حال حاضر هیچگونه دارویی برای درمان سندروم آسپرگر تایید نشده است. اما داروهای خاصی می‌توانند به کنترل علائم ثانویه مانند اضطراب، بیش‌فعالی، افسردگی یا مشکلات توجه که اغلب با این سندروم همراهی دارند کمک کنند. برخی مبتلایان از داروهایی مانند آنتی‌سایکوتیک‌ها؛ محرک‌ها یا داروهای ضدافسردگی استفاده می‌کنند. مصرف این نوع داروها باید طبق نظر و دستور پزشک انجام شود.
درمان‌های جایگزین و مکمل
بین 95-30 درصد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به منظورکاهش علائم بیماری تحت درمان با برخی انواع درمان‌های مکمل یا جایگزین قرار می‌گیرند. پیش از امتحان کردن هر نوع درمان جایگزین با پزشک خود صحبت کنید. اگرچه برخی از این درمانها بیخطر هستند اما بقیه ممکن است خطرناک باشند و وضعیت بیمار را تشدید کنند. رویکردهای جایگزین رایج برای اختلالات طیف اوتیسم شامل موارد زیر هستند:
- ماساژ- ماساژ می‌تواند برای مبتلایان به سندروم آسپرگر آرام‌بخش باشد اما هیچگونه اطلاعات موثقی مبنی بر تاثیر آن روی بهبود علائم وجود ندارد.
- یوگا- یوگا باعث آرام‌سازی، انعطاف‌پذیری بیشتر و بهبود تعادل می‌شود. برخی معتقدند که یوگا باعث کاهش استرس در کودکان مبتلا به آسپرگر می‌شود.
- شلاته درمانی. این نوع درمان برای حذف فلزات سنگین از بدن شخص مورد استفاده قرار می‌گیرد اما می‌تواند خطرناک باشد. به علاوه هیچگونه شواهدی مبنی بر اثربخشی مثبت استفاده از این روش در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم وجود ندارد.
- درمان با اکسیژن فشار بالا- برخی افراد معتقدند که تنفس اکسیژن از طریق یک محفظه فشار به کاهش شدت علائم کمک می‌کند. اما استفاده از این روش توسط سازمان غذا و دارو(FDA) تایید نشده و اثربخشی آن نیز تاکنون اثبات نشده است.
- اسب درمانی-کارکردن باحیواناتی مانند اسب یک درمان محبوب در بین کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم است. بسیاری معتقدند که حیوانات می‌توانند اثر درمانی مفیدی داشته باشند.
- هنر یا موسیقی درمانی- درمان‌های خلاقانه که شامل هنر یا موسیقی می‌شوند گاهی اوقات همراه با درمان استاندارد برای کمک به کاهش حساسیت به لمس و صدا مورد استفاده قرار می‌گیرند.
- تزریق داخل وریدی ایمنوگلوبین (IVIG) – برخی والدین معتقدند تزریق داخل وریدی ایمنوگلوبین به کاهش علائم اختلالات طیف اوتیسم کمک می‌کند اما تاثیر آن در مطالعات علمی تایید نشده است.
