اوتیسم یک عارضه‌ی عصبی رفتاری پیچیده است که شامل صدمات در تعامل اجتماعی و رشد زبانی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای تکراری و سخت است. به دلیل طیفی از علائم، این عارضه در حال حاضر با عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) نامیده می‌شود. این طیف علائم، مهارت‌ها و سطوح آسیب‌زنی و لطمات را پوشش میدهد. اختلال طیف اوتیسم در شدت معلولیت و نقصی که تا حدودی زندگی معمولی را به یک ناتوانی ویرانگر محدود می‌کند طبقه‌بندی می‌شود که ممکن است نیاز به مراقبت‌های نهادی داشته باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند. درک آنچه دیگران فکر می‌کنند و احساس می‌کنند، برای این افراد مشکل است. برای آنها ابراز کردن با کلمات، حرکات، حرکات صورت و لمس کردن بسیار سخت است. یک کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم که بسیار حساس است، ممکن است با صداها لمس‌ها، بوها یا مناظری که برای دیگران عادی به نظر می‌رسند، به شدت دچار مشکل باشد و حتی آزرده شود. اوتیسم در هر 68 کودک، حدود 1 نفر را تحت تاثیر قرار میدهد. اوتیسم در پسران 4 تا 5 برابر شایع‌تر از دختران است. کودکان مبتلا به اوتیسم علائم را قبل از سن 2 سالگی نشان می‌دهند.
[alert type=”custom” close=”false” icon=”fa fa-hand-o-left” color=”#000000″ background_color=”#83d5ed”]
علی رغم اینکه هنوز هیچ راهی برای پیشگیری از ابتلای کودک به اوتیسم یافت نشده است، با درمان به موقع آن می‌توان این بیماری را بهبود بخشید و باعث ارتقا مهارت‌های اجتماعی و کلامی کودک شد. اگر کودک شما مبتلا به اوتیسم است با مراجعه به مشاوران و متخصصان برای آشنایی با راه‌های مختلف بهبود کودک، به کودکتان کمک نمایید. درمان به موقع اوتیسم برای کودک مفید بوده، زندگی را برای او آسان‌تر کرده و از افزایش شدت بیماری اوتیسم در کودکان پیشگیری می‌نماید. مشاورین و متخصصان ما در کلینیک تخصصی کودکان امید آماده پاسخگویی به کلیه‌ی سوالات شما در این زمینه هستند. به منظور رزرو نوبت و یا مشاوره با متخصصین ما با شماره‌های 02188898440 و 02188898441 تماس بگیرید.
[/alert]
دلایل و عوامل خطر
عوامل بسیاری ممکن است مربوط به بیماری اوتیسم در کودکان باشند، اما هیچ دلیل قطعی پیدا نشده است. برخی شواهد حاکی از این است که برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دارای تفاوت‌های ساختاری و شیمیایی مغز هستند. ژنتیک نیز ممکن است یک عامل باشد. در مطالعات دوقلوهای یکسان، اگر یکی مبتلا به اوتیسم باشد، در حدود 90٪ احتمال دارد که قل دیگر نیز مبتلا به اوتیسم باشد. برای خواهر و برادر یک فرد مبتلا به اوتیسم، احتمال مبتلا بودن به این عارضه بالاتر از جمعیت عام است. تحقیقات ژن‌های حامل خطر اوتیسم را کشف کرده‌اند. قرار گرفتن در معرض آلاینده‌ها و سموم در هنگام رشد جنین ممکن است کودک را در معرض بالاتر خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم قرار دهد و همچنین، رویدادهای دیگری که ممکن است قبل و در هنگام تولد رخ دهند، از جمله وزن کم هنگام تولد، بیماری مادر، مشکلات زایمان و سن والدین در آبستنی.
علائم اوتیسم در کودکان
- واضح‌ترین نشانه این است که یک کودک مبتلا به بیماری اوتیسم در برقراری ارتباطات اجتماعی دچار ناتوانی است. کودکان و نوزادان به لبخندها، بازی‌های صوتی یا دیگر محرک‌ها و فعالیت‌های اطرافشان پاسخی نمی‌دهند. بچه‌ها با چشمانشان افراد دیگر را دنبال نمی‌کنند یا تماس‌های چشمی برقرار نمی‌کنند. بیان چهره و زبان بدن توسط کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم نه درک می‌شوند و نه استفاده می‌شود. آنها همچنین قادر به برقراری و ایجاد روابط عاطفی و اجتماعی نیستند.
- گسترش مهارت‌های زبانی برای بسیاری از کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم دشوار است و برای آغاز کردن مکالمه و حرف زدن بی‌میل هستند. با این حال، برای فردی که مبتلا به اوتیسم است تقلید عباراتی که مکالمه می‌شنوند یا قبلا شنیده‌اند غیر عادی نیست.
- این تمایل به تکرار در سایر رفتارهای مرتبط با بیماری اوتیسم در کودکان آشکار است. حرکات خاصی مانند حرکات بال زدن دست‌ها یا چرخاندن بدن، بارها و بارها تکرار خواهد شد. کودکان در بازی تخیلی شرکت نمی‌کنند، اما می‌توانند عملکردها را یاد بگیرند و تقلید کنند. به عنوان مثال، یک کودک که به نظر می‌رسد در حال بازی کردن با تلفن، شماره‌گیری، صحبت کردن و به صحبت تلفنی خاتمه دادن است، این کار را دقیقا به همان شیوه انجام میدهد و دفعه بعدی دستور میدهد. این کار نشان دهنده‌ی یک تخیل فعال نیست، بلکه تکرار یک رفتار آموخته است. یادگیری نیز به شیوه‌ای غیرعادی اتفاق می‌افتند، چیزی که به نظر می‌رسد کودک روزی یاد گرفته ممکن است بعدا فراموش کند.
- کودکان اوتیسم اغلب ترجیح می‌دهند که نظم دقیقی را در اطراف خود حفظ کنند. بازی ممکن است شامل مرتب کردن اشیاء یا حتی جذب شدن توسط برخی جنبه‌های یک اسباب بازی (بافت، بو، یا رنگ) به جای عملکرد آن باشد. افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند، اغلب ترجیح می‌دهند که کارهای روزمره را به شدت حفظ کنند، در صورتی که غذا خوردنشان 5 دقیقه دیر شود باعث کج خلقیشان می‌شود. در صورتی که جسمی خارج از محل خود باشد به شدت می‌تواند برای شخص اوتیسمی پریشانی‌آور باشد، و باعث ایجاد واکنشی می‌شود که تنها زمانی متوقف می‌شود که جسم به محل همیشگی‌اش بازگردد.
رفتارهای دیگر کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم عبارتند از:
- رفتارها و کنش‌های خود آزاری
- عادات خوردن، نوشیدن یا خوابیدن غیرطبیعی
- نترسیدن یا ترس‌های غیر منطقی
- فعالیت‌ها و علایق محدود
- نابه‌هنجاری‌های خلقی
- محدود بودن دامنه توجه
- پاسخ‌های غیر معمول به محرک‌ها (عدم علاقه یا حساسیت بیش از حد)
اگر چه افرادی که مبتلا به بیماری اوتیسم می‌باشند، می‌توانند در بسیاری از موارد معیوب باشند، اما ممکن است دارای نقاط قوت خاصی باشند که از یک فرد به فرد دیگری متفاوت باشد، که ممکن است شامل استعداد موسیقی یا محاسبات ریاضی و همچنین نقاط قوت دیگری باشد. کودکان توهمی اغلب دارای اختلالات گوارشی (درد شکمی، یبوست یا اسهال، ریفلاکس معده) و سایر مسائل مربوط به سلامت، از جمله اختلالات خواب (عدم تمایل به خواب رفتن، بی خوابی، تغییر چرخه خواب و بیداری) و صرع هستند. خودآزاری برای کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم غیر عادی نیست.
عوارض
اگر کودک شما اختلال طیف اوتیسم داشته باشد، ممکن است مشکلات حسی، تشنج، اختلالات سلامت روان یا سایر عوارض را تجربه کند.
مشکلات حسی
اگر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستید، ممکن است نسبت به ورودی‌های حسی بسیار حساس باشید. چیزی شبیه به صداهای بلند یا چراغ‌های روشن ممکن است باعث ناراحتی احساسی شما شود. به طور متناوب، شما ممکن است به هیچ وجه به برخی از احساسات، مانند گرما، سرما یا درد شدید، پاسخ ندهید.
تشنج
تشنج در میان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم رایج است. این علائم اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شوند.
مشکلات سلامت روان
داشتن اختلال طیف اوتیسم شما را در معرض خطر افسردگی، اضطراب، رفتار ناخودآگاه و تغییرات و نوسانات خلق و خو قرار میدهد.
صدمه روانی
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای صدمات روانی هستند. کودکان مبتلا به سندرم X شکننده بیشتر احتمال دارد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شوند. این سندرم از یک نقص در بخش کروموزوم X ایجاد می‌شود. این علت رایج صدمات روانی به خصوص در میان پسران است.
تومورها
توبروس اسكلروزیس یک اختلال نادر است که باعث ایجاد تومورهای خوش خیم در اندام شما، از جمله مغز می‌شود. ارتباط بین توبروس اسكلروزیس و اختلال طیف اوتیسم نامشخص است. با این حال، میزان اختلال طیف اوتیسم در میان کودکان مبتلا به توبروس اسكلروزیس بسیار بیشتر از کسانی است که مبتلا به این بیماری نیستند.
عوارض دیگر
مشکلات دیگر که ممکن است همراه با اختلال طیف اوتیسم باشند عبارتند از: پرخاشگری، عادات خواب غیر معمول، عادات غذایی غیر معمول و مشکلات گوارشی.
تشخیص اوتیسم در کودکان
از آنجا که هیچ علت شناخته شده‌ای برای بیماری اوتیسم وجود ندارد، هیچ تست مستقیمی برای تعیین اینکه آیا کودکی مبتلا به این عارضه هست یا نه، وجود ندارد. بر اساس مشکلات اجتماعی کودک، الگوهای رفتاری و توانایی ضعیف در برقراری ارتباطات، پزشک، روانشناس یا روانپزشک می‌تواند کودک را به عنوان یک فرد اوتیسمی تشخیص دهد. بیماری اوتیسم معمولا در سن 3 سالگی تشخیص داده می‌شود. عوامل تشخیص عبارتند از:
- اختلال در تعامل اجتماعی و ارتباطات
- رفتارهای محدود و تکراری
بررسی پزشک برای تایید اینکه احتمال رفتارهای تکراری ناشی از تشنج نیست و برای تشخیص درست و مناسب و تعیین درمان صحیح مهم است.
درمان و پیشگیری
علاجی برای بیماری اوتیسم وجود ندارد، اما با استفاده از روش‌هایی می‌توان علائم اوتیسم در کودکان را کاهش داد. درمان اولیه که در مدت زمانی طولانی حفظ می‌شود، ممکن است کارآمد باشد و بعضی از کودکان زبان و مهارت‌های اجتماعی خود را با پیشرفت به سمت بزرگسالی بهبود می‌بخشند. کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم می‌تواند با زیاد شدن ارتباطات بهبود یابد و تجارب روزانه معنی‌دارتر شوند.
دارو
دارو ممکن است برای کاهش بعضی از علائم مانند پرخاشگری شدید یا رفتار خود آزاری استفاده شود. از آنجایی که دلایل این بیماری بسیار کم است، هنوز نمی‌توان درمان دارویی خاصی را برای این عارضه توسعه داد.
مداخله رفتاری
موثر‌ترین درمان اوتیسم در کودکان در دسترس مداخله رفتاری و اصلاح است. برنامه‌ها معمولا بسیار سازمان یافته هستند و بر توسعه زبان و مهارت‌های اجتماعی کودک تمرکز می‌کنند. درمان در صورتی که در سن کم آغاز شود، بیشترین تاثیر را دارد. همراه با مراقبت‌های روانپزشکی، کودکان مبتلا به اوتیسم از کار با یک تیم چند زمینه‌ای متشکل از والدین، معلمان، روانشناسان، آسیب شناسان گفتار و درمانگران شغلی بهره‌مند می‌شوند. درمان فردی براساس نیازهای هر کودک، همراه با دسترسی کافی به تیم مراقبت سلامت ضروری است.
