عبارت “اوتیسم خفیف” یک تشخیص رسمی نیست. این عبارت تنها یک عبارت توصیفی‌تر از سندرم آسپرگر یا اوتیسم است. به طور کلی، زمانی که افراد از واژه اوتیسم خفیف استفاده می‌کنند، به افرادی اشاره دارند که علائم آنها با تشخیص طیف اوتیسم تناسب دارد، اما دارای مهارت‌های کلامی قوی و فعالیت‌های رفتاری کمی هستند. با این حال، این افراد ممکن است مشکلات زیادی در ارتباطات اجتماعی داشته باشند. آنها همچنین ممکن است با ورودی‌های بیش از اندازه حسی (سر و صدای بلند، لامپ‌های پر نور و غیره) مشکل داشته باشند. در این نوع از اوتیسم، کودکان دارای درجه پایین‌تری از علائم کلاسیک هستند، و گاهی اوقات حتی افراد متوجه این شرایط نمی‌شوند تا اینکه هر یک از علائم نشان دهند.
[alert type=”custom” close=”false” icon=”fa fa-hand-o-left” color=”#000000″ background_color=”#CCFFFF”]
پس از تشخیص اوتیسم برای خود یا فرزندتان، گام منطقی بعدی این است که از شدت اختلال مطلع شوید. اوتیسم به دلایل کافی یک طیف نامیده می‌شود، علائم می‌توانند به طور چشمگیری از بسیار خفیف تا بسیار شدید دسته بندی شوند. این آگاهی می‌تواند به درک اینکه اوتیسم خفیف چه تفاوتی با انواع شدیدتر این اختلال دارد کمک کند. متخصص اطفال شما را در مورد چیزی که اتفاق خواهد افتاد و گزینه‌های درمانی ممکن برای کودک با اوتیسم خفیف راهنمایی می‌کند. [/alert]
دلایل
از آنجا که تنها یک نوع اوتیسم وجود ندارد، یک دلیل برای این اختلال بیان نمی‌شود. برخی از فرضیه‌های رایج‌تر عبارتند از:
ژنتیک
خانواده‌ها و کودکانی که دارای یک نسبت فامیلی درجه یک هستند مانند یک والد یا خواهر و برادر مبتلا به اوتیسم، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد اختلال اوتیسم هستند. با این حال، علم تعداد کمی از ژن‌های نادر و جهش‌های ژنتیکی را شناسایی کرده است که به اندازه کافی بتوانند به تنهایی عامل اوتیسم باشند. گرچه بسیاری از موارد اوتیسم ترکیبی از ژن‌های خطرناک و عوامل محیطی موجود در اوایل رشد هستند.
جسمی
احتمال ابتلا به اوتیسم در پسران سه تا چهار برابر بیشتر از دختران است. علاوه بر این، مطالعات تصویربرداری مغز نشان داده است که در مناطق خاصی از مغز تفاوت‌های ساختاری و عملکردی وجود دارد.
عوامل خطر
این عوامل به تنهایی باعث ایجاد اوتیسم نمی‌شوند، اما در ترکیب با عوامل ژنتیکی خطر ابتلا را افزایش می‌دهند.
- سن بالای والدین در زمان بارداری
- بیماری مادر در دوران بارداری
- سختی در هنگام زایمان
- کمبود اکسیژن در هنگام تولد
نشانه‌های اوتیسم خفیف در کودکان
شما ممکن است نشانه‌های اوتیسم خفیف در کودکان را از چگونگی ارتباط با دیگران، اسباب بازی‌های آنها و نحوه استفاده از وسایل روزمره آنها تشخیص دهید. کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف، اختلال خود را از این راه‌ها نشان می‌دهند:
- اجتناب از ارتباط چشمی
- خیره شدن به دیگران
- حالات چهره غیر معمول
- وضعيت غير طبيعی
- ناتوانی در تشخیص تغییرات در لحن گفتار و گام، که می‌تواند منظور آنچه را که فرد می‌گوید تغییر دهد.
- صحبت کردن با صدای یکنواخت
- عدم تحمل تغییرات معمول
- عدم مهارت‌های اجتماعی
- مشکل در شروع یا حفظ تعاملات اجتماعی
- مشکل در نوبت صحبت کردن (مدیریت گفتگوها)
- دشواری در فهم زبان بدن دیگران
- مهارت‌های زبان پیشرفته نسبت به سن خود
- صحبت کردن زیاد در مورد موضوعات خاصی که با آن دغدغه دارد.
- بیان افکار درونی
- تاخیر در رشد
- علاقه بیشتر به اجزای یک وسیله تا خود وسیله
حساسیت بیش از حد به نور، بافت و تار و پود، مزه‌ها، سر و صدا و سایر محرک‌ها (به اختلال ادغام حسی نیز شناخته می‌شود)
همانطور که مشاهد می‌کنید، بسیاری از علائم برای عملکرد اوتیسمی شامل روابط اجتماعی می‌شوند. در هنگام بررسی فرزندتان، اگر اوتیسم خفیف داشته باشد، احتمالا بیشتر این علائم را زمانی مشاهده خواهید کرد که او در یک وضعیت اجتماعی قرار دارد که با کودکان هم سن خود بازی می‌کند.
تفاوت بین اوتیسم کلاسیک و اوتیسم خفیف
تفاوت بین اوتیسم کلاسیک و اوتیسم خفیف، این است که افراد مبتلا به نوع خفیف معمولا رشد زبانی و فکری نرمال دارند. برخی حتی دارای زبان و هوش بالاتر از حد متوسط هستند.
تفاوت دیگر این است که افرادی که مبتلا به اوتیسم کلاسیک از شرکت در موقعیت‌های اجتماعی خودداری می‌کنند، اما افراد مبتلا به اوتیسم خفیف به دنبال فعالیت‌های اجتماعی هستند و می‌خواهند با دیگران همکاری کنند. چالش این است که آنها فقط نمی‌دانند چگونه این کار را انجام دهند.
مشکلات اختلالات اوتیسم خفیف
چالش اصلی که والدین و درمانگران در برخورد با اشکال خفیف اوتیسم با آن مواجه می‌شوند، شناسایی و مداخله زودهنگام است. تشخیص نشانه‌های اوتیسم، زمانی که کودک تاخیر کمی در رشد کلامی و مهارت‌های زندگی نشان می‌دهد، می‌تواند دشوار باشد.
بسیاری از افراد با مشکلات جزئی در مهارت‌های اجتماعی، پردازش‌های حسی و کارهای روزمره که به طور معمول به اوتیسم پیشرفته مربوط می‌شود آشنا نیستند. علاوه بر این، اوتیسم از لحاظ جسمی آشکار نیست، و کودکان این طیف، طبیعی به نظر می‌رسند. تنها زمانی که کودک به طور معمول قادر به دنبال کردن تعاملات نباشد، مشکل تشخیص داده می‌شود. هنگامی که یک تشخیص مناسب انجام شود، برنامه درمان برای اوتیسم خفیف می‌تواند انجام شود.
درمان
رفتار درمانی
تحلیل رفتاری اعمالی شدید، یا ABA ممکن است سخت به نظر برسد اما در واقع کاملا ساده است، و اعتقاد بر این است که موثرترین راه برای آموزش یک کودک نوپا است که با وجود اوتیسم چگونه رفتار مناسب در تعاملات اجتماعی را انجام دهد. درمانگر زمانی را به طور خصوصی با کودک شما صرف می‌کند، که مهارت‌های ساده‌ای مانند ثابت نشستن با دست‌ها در دامان خود را در مراحل کوچک‌تر به کودک آموزش دهد. سپس از تشویق و جایزه برای انگیزه دادن به کودک مبتلا به اوتیسم برای انجام هر یک از فعالیت‌ها استفاده خواهد کرد.
چرا ABA به خوبی کار می‌کند؟ این روش از قدرت اجبار مثبت برای تحریک یادگیری کودک نو پا استفاده می‌کند (و کدام کودکی می‌تواند در برابر پاداش مقاومت کند؟). به علاوه، از آنجا که کودکان مبتلا به اوتیسم رفتار را در زمان کمی یاد می‌گیرند، اشباع نمی‌شوند.
درمان‌های هدفمند
کودک نوپای مبتلا به اوتیسم می‌تواند از مداخلاتی مانند رفتار درمانی، گفتار درمانی، کار درمانی و بازی درمانی که بر علائم خاص او متمرکز می‌شوند بهره‌مند گردد. بسته به نیازهای فرزندتان، ممکن است از شما، همسرتان و سایر فرزندانتان خواسته شود که در این روش‌ها شرکت کنید، و بعضی اوقات می‌تواند در خانه انجام شود.
گفتار درمانی
گفتار درمانی شامل تدریس صرف به یک کودک برای تلفظ صحیح کلمات نیست. در حقیقت، فرد گفتار درمانی که با یک کودک یا بزرگسال مبتلا به اوتیسم کار می‌کند ممکن است روی طیف وسیعی از مهارت‌ها کار کند. از جمله:
- ارتباطات غیر کلامی: این آموزش ممکن است شامل آموزش ارتباط بدنی یا آموزش با PECS (کارت‌های تبادل عکس)، وسایل الکترونیکی صحبت کردن و سایر ابزارهای ارتباط غیر کلامی باشد.
- عملیات گفتاری: شامل آموزش عملی برای زمینه مناسب برای گفتار است.
- مهارت‌های مکالمه: گفتار درمانگر ممکن است روی مبادله عقب و جلو کار کند، که گاهی به “توجه مشترک” شناخته می‌شود.
- مهارت‌های مفهومی: کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف اغلب با درک عقاید انتزاعی دچار مشکل می‌شوند. گفتار درمانگر ممکن است روی ایجاد مهارت‌های مفهومی کار کنند.
کاردرمانی
از آنجایی که افراد مبتلا به اوتیسم اغلب فاقد مهارت‌های اساسی اجتماعی و شخصی مورد نیاز برای زندگی مستقل هستند، کاردرمانگر تکنیک‌هایی را برای کار بر روی تمام این نیازها طراحی کرده‌اند. مثلا:
- ارائه مداخلات برای کمک به یک کودک که به درستی به اطلاعات از طریق حواس پاسخ می‌دهد. مداخلات ممکن است شامل چرخیدن، مسواک زدن، بازی کردن در یک استخر توپ و فعالیت‌های دیگر باشد با هدف کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف برای اینکه بتوانند بدن خود را در محیط مدیریت کنند.
- تسهیل فعالیت‌های بازی که کودک را در تعامل و برقراری ارتباط با دیگران آموزش و همچنین کمک می‌دهد.
- طراحی استراتژی‌هایی برای کمک به فرد تا بتواند از یک محیط به محیط دیگر، از یک شخص به شخص دیگر و از یک مرحله زندگی به مرحله دیگری، منتقل شود. برای یک کودک مبتلا به اوتیسم، این تکنیک ممکن است شامل استراتژی‌های تسکین دهنده برای مدیریت جا به جایی از خانه به مدرسه باشد.
دارو
با وجود اینکه دارویی برای درمان بیماری اوتیسم وجود ندارد، ممکن است از دارو برای رفع مشکلات گوارشی کودکتان، که اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم را تحت تاثیر قرار می‌دهد، استفاده کنید. بعضی از داروهای ضد افسردگی برای بهبود علائم از طریق کاهش تحریک پذیری و کمک به کودکان نوپا در انتقال بین فعالیت‌ها (مهارتی که افراد مبتلا به اوتیسم با آن مشکل دارند) مفید هستند اما تصمیم در مورد اینکه آیا این داروها توسط کودک مصرف شوند و چه زمانی مناسب است به شما و متخصص اطفال بستگی دارد.
