مفصل هیپ (استخوان لگن) یک مفصل کروی گودالی است. در یک استخوان لگن طبیعی کره در بالای انتهای استخوان ران (فمور) محکم به سوکت جفت می‌شود، که بخشی از استخوان لگن خاصره بزرگ است. در نوزادان و کودکان مبتلا به دیسپلازی رشدی (در رفتگی) لگن (DDH)، استخوان لگن به صورت طبیعی تشکیل نشده است. کره در سوکت شل است و ممکن است به سادگی دچار در رفتگی شود.اگرچه در رفتگی مفصل لگن اغلب در هنگام تولد وجود دارد، اما ممکن است در طی اولین سال زندگی کودکتان نیز رشد کند. تحقیقات اخیر نشان می دهد که نوزادانی که پاهای آنها به طور سفت با لگن و زانوهای صاف قنداق می‌شود، به طور قابل توجهی در معرض خطر بیشتر ابتلا به در رفتگی لگن بعد از تولد قرار دارند. از آنجایی که قنداق کردن به طور فزاینده‌ای محبوب و رایج شده است، مهم است که والدین یاد بگیرند چطور نوزادانشان را به طور ایمن قنداق کنند، و بدانند که وقتی قنداق کردن نادرست انجام می‌شود ممکن است منجر به مشکلاتی مانند در رفتگی لگن شود.
درمان دیسپلازی هیپ یا در رفتگی لگن ممکن است به سادگی آن چیزی که ممکن است تصور کنید نباشد. درمان بستگی به سن کودک و میزان جابجا شدگی لگن دارد. هدف درمان نگه داشتن لگن در سوکت است تا زمانی که رباط‌ها به حالت عادی برگردند و به سوکت و استخوان زمان دهد که به شکل مناسب رشد کند. هنگامی که در رفتگی لگن در هنگام تولد رخ می‌دهد رباط‌ها کشیده می‌شوند و سوکت کم عمق و سطحی است. رباط‌های نوزاد بسیار سست هستند و لبه سوکت از غضروف نرم و انعطاف پذیر ساخته شده است. معمولا لگن‌ها در صورتی که بتوانند در سوکت نگه داشته شوند تا ثابت شوند، به حالت عادی باز می‌گردند.
برای دریافت مشاوره و نوبت ویزیت در کلینیک تخصصی اطفال امید تحت نظر دکتر مربوطه می‌توانید با شماره ۰۲۱۸۸۸۹۸۴۴۰ و ۰۲۱۸۸۸۹۸۴۴۱ تماس حاصل فرمایید.
تشریح
(سمت چپ) در یک لگن طبیعی، سر استخوان ران را به طور محکم در داخل سوکت لگن جفت می‌کند. (در سمت راست) در موارد شدید در رفتگی لگن در موارد شدید در رفتگی لگن، استخوان ران به طور کامل خارج از سوکت لگن (در رفتگی) است.در تمام موارد در رفتگی لگن، سوکت (کاسه‌ی مفصل) کم عمق و سطحی است، به این معنی که گوی استخوان ران (فمور) نمی‌تواند محکم به سوکت متصل شود. گاهی اوقات روباط‌هایی که به نگه داشتن مفصل در محل کمک می‌کنند کشیده می‌شوند. درجه‌ی سستی لگن یا بی‌ثباتی در کودکان مبتلا به در رفتگی لگن متفاوت است.
- در رفتگی. در موارد شدید در رفتگی لگن، سر ران به طور کامل خارج از سوکت است.
- قابل جابه جایی. در این موارد، سر فمور در داخل کاسه‌ی مفصل قرار دارد، اما در طول معاینه فیزیکی می‌تواند به راحتی از سوکت خارج شود.
- Subluxatable. در موارد ملایم در رفتگی لگن، سر فمور به سادگی در سوکت سست است. در طول معاینه فیزیکی، استخوان می‌تواند در داخل سوکت حرکت کند، اما از جا در نمی‌رود.
علت در رفتگی لگن
در رفتگی لگن ارثی است. این می‌تواند در هر طرف لگن و در هر فردی ایجاد شود. این معمولا بر روی لگن چپ تاثیر می‌گذارد و در افراد زیر برجسته و غالب است:
- دختران
- فرزندان ارشد
- نوزادان متولد شده در موقعیت رو به پایین (به خصوص با شانه‌ها به سمت بالا). حال اولتراسوند غربالگری در رفتگی لگن نوزادان دختر رو به پایین توصیه می‌شود.
- سابقه‌ی خانوادگی در رفتگی لگن (والدین یا خواهر و برادران)
- الیگوهیدرآمینوس (سطوح پایین مایع آمنیوتیک)
علائم در رفتگی لگن
برخی از نوزادان به دنیا آمده با لگن از جا در رفته هیچگونه علائم ظاهری نشان نمی‌دهد.اگر کودک شما دارای ویژگی‌های زیر باشد، با پزشک تماس بگیرید:
- پاها با طول‌های مختلف
- چین‌های پوستی ناهموار بر روی ران
- تحرک کمتر یا انعطاف پذیری در یک طرف
- لنگیدن، راه رفتن روی پنجه پا، کج و سنگین راه رفتن
معاینه پزشک
علاوه بر نشانه‌های بصری، پزشک شما یک معاینه فیزیکی دقیق را برای بررسی در رفتگی لگن انجام می‌دهد، مانند گوش دادن و احساس “صداهای عمیق و توخالی” هنگامی که لگن در موقعیت‌های مختلف قرار می‌گیرد. پزشک شما از مانورهای خاص برای تعیین اینکه لگن می‌تواند در رفته باشد یا نه و یا قرار دادن لگن در موقعیت مناسبش استفاده می‌کند.در طول معاینه، پزشک شما پاها و لگن کودک شما را به روش‌های خاصی برای تشخیص بی‌ثباتی لگن حرکت می‌دهد. نوزادانی که در معرض خطر بیشتری برای در رفتگی لگن شناخته می‌شوند، اغلب با استفاده از سونوگرافی مورد آزمایش قرار می‌گیرند، که می‌تواند تصاویری از استخوان‌های لگن ایجاد کند. برای نوزادان و کودکان بزرگتر، اشعه ایکس لگن ممکن است برای ارائه تصاویر دقیق از مفصل لگن انجام شود.
درمان در رفتگی لگن
هنگامی که در رفتگی لگن در هنگام تولد تشخیص داده می‌شود، معمولا با استفاده از یک بریس یا دستگاه harness اصلاح می‌شود. اگر لگن هنگام تولد دچار در رفتگی نباشد، ممکن است تا زمانی که کودک راه نرود عارضه قابل توجه نباشد. در این زمان، درمان پیچیده‌تر است، با نتایج کمتر قابل پیش بینی.
روش‌های درمان بستگی به سن کودک دارد:
نوزادان
کودک در یک دستگاه تثبیت موقعیت نرم، که Pavlik harness نامیده می‌شود، به مدت 1 تا 2 ماه برای نگه داشتن استخوان ران در سوکت قرار می‌گیرد. این بریس مخصوص برای حفظ لگن در حالت مناسب طراحی شده است در حالی که این امکان را فراهم می‌کند که پاها آزادانه حرکت کنند و راحت قنداق شود. دستگاه Pavlik harness به سفت کردن رباط‌های اطراف مفصل لگن کمک می‌کند و باعث افزایش و ترفیع شکل‌گیری طبیعی سوکت لگن می‌شود.والدین در مطمئن کردن اینکه دستگاه harness موثر است، نقش مهمی دارند. پزشک و تیم مراقبت‌های بهداشتی به شما آموزش می‌دهد که چگونه با طور ایمن کارهای مراقبت روزانه، مانند پوشک کردن، حمام کردن، غذا دادن و لباس پوشیدن، را انجام دهید.
1 ماه تا 6 ماه
همانند درمان کودک تازه متولد شده، استخوان ران کودک با استفاده از دستگاه harness یا دستگاه مشابه دوباره در سوکت قرار می‌گیرد. این روش معمولا موفقیت‌آمیز است، حتی با لگن‌هایی که در ابتدا در رفته بوده‌اند.اینکه کودک چه مدت نیاز به استفاده از دستگاه harness را دارد، متفاوت است. این معمولا به مدت 6 هفته به صورت تمام وقت پوشیده می‌شود، و سپس 6 ماهه دیگر به صورت نیمه وقت پوشیده می‌شود.اگر لگن با استفاده از دستگاه harness در موقعیت نماند، پزشک ممکن است بریس ربایشی ساخته شده از ماده سخت‌تر را امتحان کند که پاهای کودک شما را درون موقعیت مناسب نگه می‌دارد.در بعضی موارد، یک روش جا انداختن بسته مورد نیاز است. پزشک به آرامی استخوان ران کودک شما را به موقعیت مناسب حرکت می‌دهد، و سپس گچ را برای نگه داشتن استخوان در جای خود اعمال می‌کند. این روش در حالی که کودک تحت بی‌هوشی قرار دارد انجام می‌شود.مراقبت از یک کودک در کچ نوارپیچی نیاز به آموزش خاصی دارد. پزشک و تیم مراقبت‌های بهداشتی به شما می‌آموزند که چگونه فعالیت‌های روزانه خود را انجام دهید، و گچ را حفظ کنید و هر گونه مشکل را شناسایی کنید.
6 ماه تا 2 سال
بچه‌های بزرگسال‌تر نیز با درمان جا انداختن بسته و گچ نوارپیچ شده درمان می‌شوند. در اغلب موارد، کشش پوست ممکن است برای چند هفته قبل از دوباره در محل قرار دادن استخوان ران استفاده شود. کشش پوست، بافت نرم در اطراف ران را برای تغییر در موقعیت استخوان آماده می‌کند. این کار ممکن است در خانه یا در بیمارستان انجام شود.
6ماه تا 2 سال
در صورتی که یک فرآیند درمان در رفتگی به روش بسته در قرار دادن استخوان ران در موقعیت مناسب موفق نباشد، جراحی باز مورد نیاز است. در این روش، برش در لگن کودک ایجاد می‌شود که به جراح اجازه می‌دهد تا به وضوح استخوان‌ها و بافت‌های نرم را ببیند.در برخی موارد، استخوان ران به منظور جفت شدن استخوان در سوکت کوتاه خواهد شد. اشعه X در طول عملیات استفاده می‌شود تا تأیید شود که استخوان‌ها در موقعیت قرار دارند. پس از آن به منظور قرار گرفتن لگن در موقعیت مناسب، لگن کودک در گچ نوار پیچی شده قرار می‌گیرد.
بیشتر از 2 سال
در برخی از کودکان، با رشد کودک و فعال شدن او، سستی لگن بدتر می‌شود. جراحی باز معمولا برای دوباره تراز کردن لگن مورد نیاز است. گچ باند پیچی شده معمولا برای حفظ لگن در سوکت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بهبودی
در بسیاری از کودکان مبتلا به در رفتگی لگن، گچ بدن و یا بریس برای نگه داشتن استخوان لگن در مفصل در طول بهبودی مورد نیاز است. گچ ممکن است 2 تا 3 ماه مورد نیاز باشد. پزشک شما ممکن است در طی این دوره، گچ را عوض کند.اشعه‌های ایکس و سایر نظارت‌های منظم پیگیری پس از درمان در رفتگی لگن مورد نیاز هستند تا زمانی که رشد کودک کامل شود.
عوارض در رفتگی لگن
کودکانی که با گچ باند پیچی شده درمان شده‌اند ممکن است در راه رفتن تاخیر داشته باشند. با این حال، هنگامی که گچ حذف می‌شود، پیشرفت راه رفتن به طور معمول ادامه می‌یابد.دستگاه Pavlik harness و دیگر دستگاه‌های تثبیت موقعیت، ممکن است باعث سوزش پوست در اطراف بندها شوند و ممکن است تفاوت در طول پاها باقی بماند. اختلالات رشدی بالای استخوان ران نادر هستند، اما ممکن است ناشی از اختلال در تامین خون در ناحیه رشد استخوان ران باشند.حتی پس از درمان مناسب، یک سوکت لگن سطحی ممکن است همچنان ادامه داشته باشد و ممکن است در دوران کودکی لازم باشد جراحی برای بازگرداندن آناتومی طبیعی مفصل لگن انجام شود.
عواقب
در صورتی که این عارضه زود تشخیص داده شود و با موفقیت درمان شود، کودکان قادر به رشد یک مفصل لگن نرمال هستند و نباید محدودیتی در عملکرد داشته باشند. در صورتی که این عارضه درمان نشده باقی بماند، در رفتگی لگن می‌تواند منجر به درد و استئوآرتریت با بزرگسالی زودرس شود. این ممکن است باعث به وجود آمدن طول پای متفاوت یا چابکی کاهش یافته شود.حتی با درمان مناسب، ممکن است بدشکلی لگن و استئوآرتریت بعدا در زندگی ایجاد می‌شود. این مخصوصا زمانی درست است که درمان پس از 2 سالگی شروع شود.
“کپی فقط با ذکر منبع و لینک بلامانع است.”
